Αυτές τις μέρες υποδοχής του νέου έτους σχεδόν άπαντες αναλισκόμαστε σε έναν απολογισμό του παρελθόντος προκειμένου να προγραμματίσουμε το μέλλον. Δυστυχώς όμως υπό τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί από τις σύγχρονες ανθρώπινες κοινωνίες η ψυχική μας διάθεση και κατά συνέπεια η ευτυχία μας εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από την οικονομική δυνατότητα του καθενός και μόνο από αυτή. Το ψυχασθενικό αυτό φαινόμενο παρουσιάζεται σήμερα ιδιαιτέρως εμφαντικά στην «δοξασμένη» Ελλάδα μας. Μια Ελλάδα, που όσο περνάνε τα χρόνια τόσο αυξάνεται η ντροπή μου γι’ αυτή και για μένα.
Λόγω της εορταστικής επικαιρότητας αλλά και της συμπλήρωσης 100 χρόνων από το θάνατό του, εφέτος έγινε ιδιαίτερη μνεία στον ανυπέρβλητο Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Διαλέξεις, ομιλίες, αφιερώματα, εκπομπές με δεκάδες χιλιάδες επιδερμικούς Έλληνες ακροατές. Δυστυχώς όμως η προχωρημένη ασθένειά μας δεν μας επιτρέπει πια να γίνουμε ταυτόχρονα και αποδέκτες των απλών και σαφέστατων μηνυμάτων του Παπαδιαμαντικού πνεύματος.
Με λίγα λόγια ο νεοέλληνας ενώ διαθέτει μερικά από τα πιο δραστικά φάρμακα για την ψυχασθένειά του δεν εννοεί να τα χρησιμοποιήσει κατρακυλώντας στην άβυσσο μιας ουτοπικής απελπισίας.
Μέσα σ’ αυτή την ατμόσφαιρα πανικού, που εντέχνως επιτείνεται από τα Μ.Μ.Ε. και μας έχει οδηγήσει σχεδόν όλους στο μεταίχμιο της παράκρουσης, μου ήλθε στη σκέψη μια σύντομη επίσκεψή μου πριν λίγα χρόνια στο Άγιο Όρος. Προς αποφυγή παρανοήσεων θα επισημάνω πως δεν μπορώ να επισυνάψω στον εαυτό μου την ιδιότητα του «καλού χριστιανού», όπως τουλάχιστον αυτή καθορίζεται στη συνείδηση του μέσου Έλληνα.
Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Άγιο Όρος, ο εξαρτημένος από τα «ναρκωτικά» της σύγχρονης καταναλωτικής κοινωνίας, έχει την μοναδική ευκαιρία να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της εξάρτησής του και ταυτόχρονα την υπέρβαση που πέτυχαν οι περισσότεροι τουλάχιστον από τους ρασοφόρους του Άθωνα.
Αισθανόμενος δε την αδυναμία του να προβεί σε προσωπικές υπερβάσεις, ανάλογα με το μέγεθος του εγωισμού του, άλλοτε επιστρατεύει την αυτοκριτική του και επιβάλλει στον εαυτό του όσες αλλαγές αντέχει, άλλοτε πάλι ακολουθεί τον εύκολο δρόμο της κακοπροαίρετης και χυδαίας κριτικής κατατάσσοντας τον «μοντέρνο - καταναλωτικό» εαυτό του στις «τάξεις των δικαίων» και τους κατ’ αυτόν «εξωπραγματικούς» αγιορείτες στη σφαίρα της μεταφυσικής.
Ζούμε σε μια εποχή ιλιγγιωδών ταχυτήτων που αυξάνονται δραματικά λόγω της κατηφορικής πορείας μας. Υπό αυτές βέβαια τις συνθήκες και τις ταχύτητες η περίσκεψη είναι μία εντελώς λησμονημένη διεργασία. Η απομάκρυνση από τους ρυθμούς της καθημερινότητας, που ιδανικά επιτυγχάνεται στο Άγιο Όρος, δίνει χρόνο για περισυλλογή και λειτουργεί μεταφορικά σαν ένα ψυχογράφημα, το οποίο εμφανίζει την εσωτερική κατάσταση του καθένα μας. Το θέμα είναι με ποιον τρόπο θα καταφέρουμε να βγάλουμε τη σωστή διάγνωση και ποιον θα επιλέξουμε για να συντάξει την αγωγή θεραπείας.
Αν δεν τα καταφέρουμε έστω και την ύστατη στιγμή τότε αντί του Παπαδιαμάντη θα γίνει επίκαιρος ο σπουδαίος στιχουργός μας που πριν σχεδόν μισό αιώνα έγραψε:
«…όταν ο κόσμος μας θα καίγεται, όταν τα γιοφύρια πίσω μας θα κόβονται, εγώ θα είμαι εκεί να σας θυμίζω τις μέρες τις παλιές…»
Αλέξανδρος Καλέμης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου