Αποχαιρέτα τη ΔΗΜΑΡ

Η ΔΗΜΑΡ διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη και για άλλη μια φορά στη χώρα μας κανείς δεν είναι σε θέση να βγάλει ένα ασφαλές και κυρίως χρήσιμο συμπέρασμα, ώστε τα παθήματά μας να μας γίνονται και μαθήματα. Γιατί και οι «στραβές» είναι μέσα στη ζωή, ωστόσο καλό είναι να μαθαίνουμε καμιά φορά και τι μας έφταιξε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η κρίση. Το μόνο που μάθαμε είναι ότι θυμώσαμε κι όχι γιατί βρεθήκαμε σε αυτή την κατάσταση.

Έτσι και με τη ΔΗΜΑΡ, το ερώτημα είναι ότι διαλύεται γιατί αποχώρησε από την κυβέρνηση, γιατί οι υπουργοί της αποδείχτηκαν μακράν οι πιο ανίκανοι και αναποτελεσματικοί στο κυβερνητικό σχήμα ή γιατί στήριξαν την κυβέρνηση; Όποια απάντηση και αν δοθεί, θα είναι λάθος. Γιατί θα είναι μια απάντηση υπαγορευμένη από ιδεολογικά κριτήρια, πράγμα που στα καθ’ ημάς σημαίνει τυφλός κομματισμός.

Το πρόβλημά μας είναι ότι αδυνατούμε να σκεφτούμε στοιχειωδώς πολιτικά. Μια πολιτική αρχή είναι να εξετάζονται όλες οι πλευρές, να λαμβάνονται υπ’ όψιν όλες οι παράμετροι πριν καταλήξουμε σε κάποιο συμπέρασμα. Πράγμα που σημαίνει ότι εκτός από τους παραπάνω λόγους, η ΔΗΜΑΡ μπορεί να πληρώνει και κάτι άλλο: την πλήρη ανικανότητα της Αριστεράς να συνεργάζεται – δίχως να θέτει ταμπού θρησκευτικού χαρακτήρα και ηθικά ενοχικά διλήμματα, όπως το συνηθίζει.

Η ΔΗΜΑΡ, λοιπόν, μπορεί να πληρώνει την ανικανότητά της να περάσει από την κριτική άρνηση των πάντων στην πολιτική σύνθεση και αποτελεσματικότητα, όπως επίσης και την απουσία θέλησης να αλλάξει τον κόσμο όσο και εκεί που της πέφτει λόγος και δυνατότητα, και όχι να κριτικάρει μονίμως τον κόσμο, μεταθέτοντας το καλύτερο στο αόριστο μέλλον μιας αφερέγγυας Δευτέρας Παρουσίας και ενός μακρινού παράδεισου. Τα πολιτικά κόμματα και δη της Αριστεράς, λοιπόν, δεν είναι ιδεολογικά μαγαζάκια, ούτε λέσχες ιδεών που προσφέρουν μιαν άνετη ζωή, μέσα από συναλλαγές και διατήρηση κομματικών ισορροπιών, αλλά ζωντανοί οργανισμοί που σκοπό έχουν να αφουγκράζονται (όπως αρέσκονται να λένε) την κοινωνία και κυρίως να συμβάλλουν στην επίλυση των προβλημάτων.